Sorgulamak Değil Öğretmenim; Biz Nerde Yanlış Yaptık!

24 Kasım 1928;  bundan tam 84 yıl önce Ulu önder Mustafa Kemal Atatürk’ün  millet mekteplerinde yazı tahtasının başına geçerek dersler verdiği, Millet Mektepleri Başöğretmenliği’ni kabul buyurdukları gün.Ve bu önemli günü, Atatürk’ün  doğumunun 100. Yılı olan 1981 yılından beri de tüm yurtta “Öğretmenler Günü “olarak kutladığımız 31. yıl.

Eğitim ordumuzun  erleri olan tüm öğretmenlerin ve  öğretmenlerimin Öğretmenler  Gününü kutlar, büyüklerin ellerinden hürmetle öper, ebediyete göçmüş öğretmenlerimize de Allahtan rahmet dilerim.

“Benim asıl anlatılacak yanım, öğretmenliğimdir. Topluma, milletime ben öğretmenlik yapabiliyorsam, beni onunla anlatın.Yoksa, kazandığım zaferler, yaptığım öteki işlerle beni anlatmanız pek önemli değildir.”diyen Mustafa Kemal Atatürk, elinde ilmin güçlü meşalesi ile cehaleti aydınlatan, yaratılmışların en seçkini olan  insana bilgi ve ruh veren, çağdaş uygarlığın rehberi, yol göstericisi, gönlünde vatan, millet sevgisi ile  kutsal bir  meslek olan öğretmenliğin yüceliğini vurgulamıştı.

Ve  Başöğretmen  Mustafa Kemal Atatürk , yeni nesli öğretmenlere emanet etmişti.

Biz öğretmenler; ilmin güçlü meşalesiyle cehaleti ne kadar aydınlatabildik?

Çocuklara  ve gençlere bilgiyi, vatan- millet sevgisini  ve ruhunu verecek bireysel özelliklerimiz, mesleki bilgilerimiz, yeteneklerimiz, kültürümüz, tutum ve davranışlarımız yeterli oldu mu?

En önemlisi Cumhuriyet’in kazanımlarını idrak ettirip, Atatürk ilke ve inkılaplarını kavratıp yılmaz savunucusu yapabildik mi, biz olabildik mi?

Hani biz mumduk aydınlatan, aydınlatırken eriyen. Eridik, ama aydınlatabildik mi? Niye her yer karanlık!…Önümü göremiyorum.

Hani biz heykeltıraştık, çocuğa şekil veren. Şekil verdik ama ruh nerede?

Niye her yerde sevgiden, saygıdan yoksun, tembel, hazıra alışmış insanlar var?

Hani biz çiftçiydik, bilgi ekerdik. Tarım ülkesi olan yurdumda tarlam, ürünüm nerde?

Omuzlarımızda geleceğin  teminatı olan çocukları  taşıdığımız için, hani gururluyduk, başımız dikti. Omuzlarımız niye çökmüş?

Sizlerle üzüntümü paylaşıyorum azalsın, bitsin, böyle kalmasın diye.

Umuyorum ki   güzel, aydın  insanlarla,  gelecek güzel , aydınlık günlerde çocuklar adına , insanlık adına buluşacağım ve  mutluluğu da  yine sizlerle paylaşacağım.

Biz;

Önce insan, sonra  anne baba,

Önce  insan, sonra  öğretmeniz.

Tıpkı matruşka  bebekleri  gibi

İçimizden  nice  insanlar  yaratan

Örnek insanız.

Ne mutlu öğretmeniz ki yine öğretmeye, eğitmeye ve yaşatmaya devam edeceğiz.

Çünkü biz Başöğretmen Atatürk’ün, geleceği emanet ettiği aydın öğretmenleriz.

  Her şey sende başlar  sende biter. Yeter ki   yürekli ol. Tükenme, tüketme, tükettirme içindeki yaşam sevgisini.Ya çare sizsiniz, ya da çaresizsiniz.(F. NIETSZCHE  “Hayat “ şiirinden)                                                                                                                 

Bu duygu ve düşüncelerle başta başöğretmen Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere aziz öğretmenlerimizi ve şehit öğretmenlerimizi rahmet, minnet ve şükranla anıyor, tüm meslektaşlarıma sevgi ve saygılarımı sunuyorum.

                                                                                                                               Emine HEKİMOĞLU